donderdag 23 juni 2011

"Gold is where you find it"

Koeien zien het aankomen; slecht weer. Het is me vaker overkomen. Je kijkt naar de lucht boven de polder en vertrouwt de kleur van het licht niet helemaal. Wanneer het jongvee bij de buren en Jan’s melkvee resoluut richting Overeind begint te sjouwen dan kun je maar beter maken, dat je binnen komt. Vanavond heb ik niet goed op de beesten gelet en krijg mijn welverdiende deel van de bui, die gelukkig vooral langs de Culemborgse kant trekt. Met de zon op m’n rug en op de donkere buienlucht boven de Lek ontstaat een pracht van een regenboog boven de weidse polder voor me. De oorsprong van die regenboog herinnert me aan een zin die ik een paar weken geleden tegen kwam en in m’n hoofd is blijven rond gaan: “Gold is where you find it”.
23-06-2011: Polder Blokhoven; regenboog over de Heul.

Nu, aan het einde van het weidevogelseizoen, probeer ik hem te gebruiken bij het duiden van mijn veldwerk: ‘k Heb goud gevonden door niet te zoeken, maar te kijken, te wachten en te reageren op de toevallig door de vogels gegeven signalen. De vondst van een legsel als bevestiging dat ik de vogel goed had begrepen, dát is het! Goud is, zes legsels van Gele kwikstaarten op dit bedrijf. Maar vooral ook een boer die ad hoc bereid is zijn bedrijfsvoering aan te passen in het belang van de natuur. Of zijn bericht dat de, op het laatste moment gevonden, legsels van Tureluur en gele kwik, het maaien en kuilen goed hebben doorstaan. Of de jonge Tureluur die vanavond door m’n telescoopbeeld struint en een Grutto in juveniel kleed in een groepje van negen vogels. Goud waard zijn ook de veertig Wulpen die, prachtig roepend naar elkaar, neerstrijken op het perceel voor me, de halfwassen Haas die snuffelend een spoor volgt en de steeds weer biologerende roep van de Kwartel; het ligt allemaal voor het oprapen. Dit goud moet het bij mij opnemen tegen de Bleekers en hun botte bijlen die op dit moment op het Nederlands landschaps- en natuurbeheer staan in te hakken. En tegen de wetenschap, dat deze weidevogelgemeenschap uiteindelijk zal verdwijnen als er niet meer boeren bereid zijn om voor resultaat te gaan. 
Nog een toefje goud zit er op de top van een van onze beschermende stokken. De gele kwikstaart steekt fel af tegen de donkere buienlucht. De van ver genomen foto is maar een benadering van de werkelijkheid, maar zal me helpen om het beeld steeds weer aan de binnenkant van m’n hersenpan te kunnen projecteren. “Goud, dat ik mee kan nemen”.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten